گاد پروتکل، راهکاری برای حل مشکل محرمانگی اطلاعات

گاد پروتکل، رؤیایی قدیمی در عصر بلاک چین است که برای حل مشکل محرمانگی اطلاعات و ایجاد طرف سومی معتمد در شبکه‌های رایانه‌ای ارائه شده است.

گاد پروتکل (God Protocol)، اصطلاحی است که نیک سابو، پیش‌گام فناوری و مخترع قراردادهای هوشمند، در سال ۱۹۹۷ به کار برد. او در مقاله‌ای تصور کرد که چگونه پروتکلی ایدئال می‌تواند از شخص ثالثی قابل‌اعتماد بیشترین بهره را ببرد. در این پروتکل، تمامی طرف‌ها ورودی‌های و اطلاعات خود را به مرجعی بالاتر ارسال می‌کنند و آن مرجع هم نتایج را به صورتی قابل‌اعتماد نتایج مشخص کرده و خروجی‌ها را برمی‌گرداند. برای حفظ بالاترین درجه محرمانگی، هیچ طرفی راجع به ورودی‌های دیگر طرف‌ها، چیزی بیشتر از آنچه که از ورودی‌های خودشان و خروجی می‌توانند استنباط کنند، نمی‌داند.

البته، در دنیای واقعی ما به جای چنین منبعی، با انسان‌ها سروکار داریم، اما اخیراً نظریه‌پردازان امنیت شبکه تا حد زیادی این مشکل را برطرف کرده‌اند. آن‌ها پروتکل‌هایی را ابداع کرده‌اند که با ایجاد ماشین‌های مجازی بین دو یا چند طرف و فرایند محاسبه امن چند‌طرفه، به هر تعداد طرف اجازه می‌دهند تا محاسبه را به اشتراک بگذارند، به‌طوری‌که هرکدام فقط آنچه را که از ورودی‌های خودشان و خروجی محاسبه قابل‌استنباط است، بدانند. این ماشین‌های مجازی، خاصیت جالبی دارند: ورودی هر طرف به‌شدت محرمانه بود و دیگر طرف‌های به آن دسترسی ندارند؛ برنامه و خروجی توسط طرف‌ها به اشتراک گذاشته می‌شوند.

در این مقاله، قصد داریم که گاد پروتکل و پیاده‌سازی‌های ممکن آن را در عصر بلاک چین بررسی کنیم و در ادامه هم توضیح دهیم که چگونه پروتکل‌های بلاک چینی مانند چین لینک می‌توانند نقش طرف سومی قابل‌اعتماد و محرمانه را در شبکه‌های کامپیوتری ایفا کنند.

گاد پروتکل در مقاله نیک سابو

پروتکلی ایدئال را تصور کنید؛ این پروتکل همان قابل‌اعتمادترین شخص ثالث قابل‌تصور شما است. شبکه‌ای را تصور کنید که در آن همه افراد، نظرات خود را به مرجعی واحد می‌فرستند و آن مرجع هم با اطمینان نتایج را تعیین کرده و خروجی‌ها را برمی‌گرداند. ازآنجایی‌که مرجع موردنظر نهایت صلاحدید را دارد، هیچ طرفی در مورد ورودی‌های طرف‌های دیگر چیزی بیشتر از آنچه می‌توانست از ورودی‌ها و خروجی‌های خود بیاموزد، یاد نمی‌گیرد. در دنیای واقعی، ما به جای چنین مرجعی، با انسان‌ها سروکار داریم. بااین‌حال، اغلب مجبور می‌شویم به برخی، بیش‌تر از اعتبارشان اعتماد کنیم، چرا که زیرساخت‌های این دنیا، امنیت لازم برای محافظت از ما را ندارد.

شخص ثالث مورداعتماد

نظریه‌پردازان امنیت شبکه، اخیراً مشکل محرمانگی اطلاعات را تا حد شگفت‌انگیزی برطرف کرده‌اند. آن‌ها پروتکل‌هایی را توسعه داده‌اند که ماشین‌هایی مجازی بین دو یا چند طرف ایجاد می‌کند. محاسبات ایمن چند‌جانبه به هر تعداد از طرفین اجازه می‌دهد تا محاسبات را با هم به اشتراک بگذارند و هرکدام فقط آنچه را که می‌توان از ورودی‌های خود و خروجی محاسبات، استنباط کرد، یاد می‌گیرند. این ماشین‌های مجازی ویژگی هیجان‌انگیزی هستند، آن هم اینکه ورودی هر یک از طرفین به شکلی کاملا محرمانه حفظ شده و تنها برنامه و خروجی توسط طرفین به اشتراک گذاشته می‌شود.

برای مثال، فرض کنید می‌خواهیم صفحه گسترده‌ای را در سراسر اینترنت در این کامپیوتر مجازی اجرا کنیم. ما روی مجموعه‌ای از فرمول‌ها به توافق می‌رسیم و کامپیوتر مجازی را با این فرمول‌ها راه‌اندازی می‌کنیم. هر شرکت‌کننده سلول‌های ورودی خود را دارد که در کامپیوترهای دیگر شرکت‌کنندگان خالی باقی می‌ماند. شرکت‌کنندگان سلول(های) خروجی را با هم به اشتراک می‌گذارند. هرکدام داده‌های خصوصی خود را در سلول‌های خالی و تنها برای خودشان وارد می‌کنند.

پروتکل قابل‌اعتماد ریاضی

در حفظ محرمانگی اطلاعات، سه محدودیت عمده وجود دارد.

• اولین مورد این است که کامپیوترهای مجازی بسیار کند هستند و در برخی موارد تنها توانایی اجرای یک محاسبه را در هر بار ارسال پیام در شبکه دارند. در حال حاضر، در بهترین حالت، استفاده از این کامپیوترها، تنها برای محاسبات منطقی یا محاسباتی کوچکی که به‌عنوان مکمل یا جزء محاسبات و پروتکل‌های کارآمدتر استفاده می‌شوند، عملی است.
• مورد دوم این است که بین حریم خصوصی، انصاف و تحمل خطا، تعادل وجود دارد. انصاف به این معناست که همه، به‌گونه‌ای از نتایج باخبر شوند که ترتیب باخبر شدن افراد از نتایج، مزیتی برای آن‌ها نداشته باشد. تحمل خطا می‌تواند در برابر تصمیم اقلیت، مقاومت ایجاد کند، به‌طوری‌که برای متوقف کردن پروتکل، نیاز به اجماع اکثریت وجود دارد.
• محدودیت سوم هم این است که با وجود هوشمند بودن و توانمند بودن پروتکل، محدودیت‌هایی هم دارد و تنها می‌تواند کارهایی را انجام دهد که برایش تعریف شده و نمی‌تواند جایگزین قضاوت و دانش انسان‌ها در هر شرایطی شود.

با در نظر گرفتن سه محدودیت بالا، می‌توان هر سیستمی که از الگوریتم‌ها برای تصمیم‌گیری استفاده می‌کند را با کامپیوتری مجازی و قابل‌اعتماد جایگزین کرد، اما در دنیای واقعی، به دلیل وجود پیچیدگی‌ها، معمولاً به جای این کار، پروتکل‌های ساده‌تری را از اجزای کارآمدتر می‌سازند.

نظریه محاسبات چندجانبه، با فراهم کردن امکان میانجی‌گری مجازی محرمانه، به لحاظ تئوری، پیامدهای عمده‌ای را برای انواع روابط قراردادی به همراه دارد. این موضوع را به‌وضوح می‌توان در حوزه مذاکرات مشاهده کرد. در اقتصاد، «مکانیزم» الگویی انتزاعی از مؤسسه‌ای است که از طریق پیام‌هایی با شرکت‌کنندگان خود ارتباط برقرار می‌کند و قوانین آن را می‌توان به صورت الگوریتمی مشخص کرد. این مؤسسات معمولاً نوعی از مذاکره یا فرایند تصمیم‌گیری را، مانند مزایده‌ها، مبادلات، رأی‌گیری‌ها و غیره را اجرا می‌کنند.

محاسبات چندجانبه روشی است که به چندین طرف اجازه می‌دهد محاسبات مشترکی انجام دهند، بدون اینکه اطلاعات محرمانه خود را با یکدیگر به اشتراک بگذارند. اقتصاددانان فرض می‌کنند که واسطه‌ای قابل‌اعتماد، مکانیزم را اجرا می‌کند. در ادامه مثالی ساده از استفاده از این کامپیوتر مجازی برای مکانیزم را ارائه می‌دهیم:

آلیس می‌تواند قیمت پیشنهادی خود و باب قیمت درخواستی خود را ارائه دهد، سپس برنامه مجازی مشترک دستورالعمل «آیا A بزرگ‌تر از B است؟» را بررسی می‌کند. سپس کامپیوتر، اگر پیشنهاد آلیس بیشتر از درخواست باب باشد، عبارت درست را به‌عنوان خروجی برمی‌گرداند. کامپیوتری کمی پیچیده‌تر، ممکن است قیمت تسویه را با توجه به الگوریتم‌های مختلف (پیشنهاد آلیس، درخواست باب، تقسیم تفاوت و غیره) تعیین کند. این مکانیزم چانه‌زنی کور را بدون نیاز به واسطه‌ای قابل‌اعتماد اجرا می‌کند.

چانه‌زنی کور، روشی برای رسیدن به توافق بر سر قیمت بدون اطلاع طرفین از قیمت پیشنهادی یکدیگر است که می‌تواند از توقف‌های ناکارآمد در مذاکره جلوگیری کند. این مثال نشان می‌دهد که چگونه از فناوری می‌توان برای ایجاد سیستم‌های اقتصادی خودکار بدون نیاز به واسطه‌های قابل‌اعتماد استفاده کرد.

به‌طورکلی، ازآنجایی‌که هر مسئله قابل‌محاسبه‌ای را می‌توان روی کامپیوترهای مجازی حل و هر سازوکار اقتصادی قابل محاسبه‌ای را بدون واسطه‌ای قابل‌اعتماد پیاده‌سازی کرد. در عمل، با سه محدودیت ذکر شده در بالا مواجه هستیم، اما اثبات وجودی که نشان می‌دهد هر سازوکار اقتصادی می‌تواند بدون یک واسطه قابل‌اعتماد اجرا شود، بسیار هیجان‌انگیز است. به این معنا که به‌طورکلی، هر قراردادی که بتواند از طریق طرف ثالث قابل‌اعتماد (مانند حراج یا بورس) مذاکره شود، می‌تواند به صورت مستقیم هم مورد مذاکره قرار گیرد.

بنابراین، تنها مشکلات اساسی باقی‌مانده در مذاکرات قرارداد هوشمند، (یک) حل مشکلاتی که حتی با وجود واسطه‌ای قابل‌اعتماد هم سخت تلقی می‌شوند و (ب) تعیین الگوریتمی قوانین مذاکره و شرایط خروجی قرارداد است. در عمل، بسیاری از مشکلاتی که به‌طورکلی با محاسبات چندجانبه قابل‌حل هستند، زمانی که پروتکل‌ها را به شیوه‌ای کارآمد و عملی اجرا کنیم، دوباره مطرح می‌شوند. گاد پروتکل هدفی را که باید به دنبال آن باشیم، مشخص می‌کند.

استفاده از چنین تحلیلی برای اجرای قراردادها چندان ساده نیست. تئوری‌های اقتصادی در مرحله اجرا به‌خوبی تئوری‌های مذاکره و مکانیزم توسعه‌نیافته یا ساده نیستند. در واقع، بسیاری از تئوری‌های اقتصادی به‌سادگی فرض می‌کنند که می‌توان همه قراردادها را بدون نقص و بدون هزینه اجرا کرد. برخی از متون مرتبط با هزینه تراکنش‌ها هم شروع به کنار گذاشتن این فرض کرده‌اند، اما در حوزه تکنیک‌ها و هزینه‌های اجرای قرارداد، نتایج قانع‌کننده یا تئوری‌های توافق‌شده کمی وجود دارد.

تئوری‌های اقتصادی سنتی برای تحلیل این مرحله مناسب نیستند، چرا که آن‌ها اغلب فرض می‌کنند قراردادها می‌توانند به طور کامل اجرا شوند. می‌توان از نظریه محاسبات چندجانبه امن برای تحلیل عملکرد قراردادها استفاده کرد، اما فقط برای قراردادهایی که می‌توانند در داخل کامپیوتری مجازی اجرا شوند. بااین‌حال، حتی برای قراردادهایی که نمی‌توانند روی کامپیوتر مجازی اجرا شوند هم می‌توان از گزارش‌های حسابرسی غیر قابل جعل برای مشاهده و تأیید عملکرد استفاده کرد.

شرکت‌کنندگان در این پروتکل ممیزی محرمانه و دوطرفه می‌توانند صحت اطلاعات مالی یکدیگر را بدون افشای جزئیات معاملات بررسی کنند؛ این کار با استفاده از دفتر تراکنش متعهد شدهٔ از پیش توافق‌شده و تکنیک‌های محاسباتی حفظ حریم خصوصی انجام می‌شود. شرکت‌کنندگان می‌توانند آمار خلاصه‌ای را روی تراکنش‌های محرمانه خود محاسبه کنند. آنها به فقط آنچه از آمار استنباط می‌شود، دسترسی داشته و نمی‌توانند جزئیات معاملات را ببینند. به‌طورکلی، پروتکل ممیزی محرمانه متقابل می‌تواند مزایای قابل‌توجهی را برای معاملات تجاری به ارمغان بیاورد؛ این مزایا شامل افزایش شفافیت، اعتماد و کارایی و همچنین حفظ محرمانگی اطلاعات حساس است.

از پیوند بلاک‌چین و هوش مصنوعی، به پول می‌رسیم؟

جوابت تو شماره ۱۴ ماهنامه دامیننسه!

Please leave this field empty.

Δ

نقص گاد پروتکل

گاد پروتکل، اصطلاحی است برای توصیف پروتکل ارتباطی که می‌تواند به طور کامل و بدون خطا، اطلاعات را بین دو طرف معامله انتقال دهد. این پروتکل فرض می‌کند که هیچ مشکلی در شبکه وجود ندارد و هیچ اختلالی در ارسال و دریافت پیام‌ها ایجاد نمی‌شود. علاوه بر این، فرض می‌کند که هیچ نیازی به تأیید صحت یا امنیت داده‌ها نیست و هیچ تهدیدی برای حریم خصوصی یا محرمانگی آن‌ها وجود ندارد.

نقص موجود در گاد پروتکل این است که در عمل، چنین پروتکلی وجود ندارد و فقط ایده‌ای نظری است. در واقعیت، شبکه‌های ارتباطی همیشه دارای محدودیت‌ها و خطاهایی هستند که باعث می‌شوند ارتباطات کامل و بدون خطا امکان‌پذیر نباشند. برای مثال، ممکن است پیام‌ها به دلیل تأخیر، ازدست‌رفتن، تغییر، تکرار یا ترتیب نادرست، ناقص یا نادرست انتقال داده شوند. همچنین، ممکن است شبکه‌ها تحت تهدیدات امنیتی مختلفی قرار گیرند که باعث می‌شوند داده‌ها دزدیده، تغییریافته، جعل یا افشا شوند.

بنابراین، برای ارتباطات واقعی و مؤثر، نیاز به استفاده از پروتکل‌هایی است که می‌توانند با این مشکلات روبرو شوند و راه‌حل‌هایی برای حل یا کاهش آن‌ها ارائه دهند. این پروتکل‌ها معمولاً از مکانیزم‌هایی مانند تشخیص خطا، تصحیح خطا، تأیید دریافت، ارسال مجدد، کنترل جریان، کنترل ازدحام، رمزنگاری، امضای دیجیتال و غیره استفاده می‌کنند.

شبکه چین لینک و گاد پروتکل

پروتکل‌های بلاک چینی مانند چین‌ لینک، از فناوری زنجیره‌های بلوکی متصل (Inter-Blockchain Communication) استفاده می‌کنند تا ارتباطی امن و قابل‌اعتماد بین بلاک چین‌های مختلف برقرار کنند. این پروتکل‌ها به‌عنوان طرف سومی محرمانه، یا همان گاد پروتکل عمل می‌کنند که می‌توانند داده‌ها را از طریق کانالی اختصاصی و توسط لایه‌ای بدون نیاز به اعتماد ارسال کرده تا بلاک چین‌های مختلف بتوانند با هم تعامل داشته باشند و از خدمات و قابلیت‌های یکدیگر استفاده کنند.

برای مثال، شبکه چین‌ لینک می‌تواند اطلاعات خارج از بلاک چین که برای اجرای قراردادهای هوشمند نیاز است را به صورت آنی و قابل‌اعتماد به بلاک چین اتریوم ارسال کند؛ این پروتکل‌ها باعث افزایش امنیت، کارایی و ابتکار بلاک چین‌ها می‌شوند و بازار جدیدی را برای خدمات مبتنی بر بلاک چین ایجاد می‌کنند.

گفتار پایانی؛ استفاده از فناوری برای ساختن آینده‌ای بهتر

شبکه چین لینک قابلیت‌های بی‌نظیری دارد که آن را در مسیر تبدیل شدن به استانداردی صنعتی به‌عنوان پرکاربردترین شبکه اوراکل قرار می‌دهد که توسط طیف وسیعی از برنامه‌های کاربردی از تمام بلاک چین‌ها برای به دست آوردن هر منبع آفچینی به کار می‌رود. برخی از ویژگی‌های اصلی شبکه چین لینک عبارت‌اند از:

• معماری انعطاف‌پذیر برای پشتیبانی از تعداد نامحدودی از شبکه‌های اوراکل سفارشی که به طور موازی بدون وابستگی متقابل کار می‌کنند.
• مجموعه‌ای از تکنیک‌های امنیتی برای اطمینان از شبکه‌های اوراکل امن و قابل‌اعتماد در هر مورداستفاده.
• پذیرش پیشرو در بازارها و بلاک چین‌های متعدد.
• اقتصاد توکینزه قدرتمند برای راه‌اندازی شبکه تا زمانی که خود پایدار شده و امنیت شبکه را تضمین کند.
• تیم تحقیق و توسعه‌ای با شهرت جهانی که فناوری پیشرفته اوراکل و راه‌حل‌های مورد تقاضای اوراکل را می‌سازد.

خرید چین لینک | LINK

داشتن لایه اتصال جهانی برای اضافه‌کردن قطعه نهایی به گاد پروتکل‌ و تکمیل آن حیاتی خواهد بود. این لایه به قراردادهای هوشمند مبتنی بر بلاک چین اجازه می‌دهد تا با استفاده از هر ورودی و خروجی موردنیاز، همراه با تکنیک‌های امنیتی برای اطمینان از اینکه ورودی‌ها و خروجی‌ها بدون سوگیری، نادرستی یا نگرانی‌های امنیتی عمل می‌کنند، ارزش را مبادله کنند. کاملاً واضح است که بلاک‌ چین‌ها (بدن)، قراردادهای هوشمند (مغز) و اوراکل‌ها (حواس) پایه و اساس شبکه محاسباتی بدون نیاز به شخص ثالث را تشکیل می‌دهند که نسل بعدی توافقات دیجیتالی در جهان را تأمین کنند.

با تکمیل این سیستم و با در نظر گرفتن مقاصد خیرخواهانه، پیاده‌سازی گاد پروتکل، پتانسیل ایجاد دنیایی عادلانه‌تر و شفاف‌تر را دارد.